Onlangs las ik een post op reddit.com over ‘The sexual assault problem in fencing’. De auteur, een Amerikaanse, schreef dat zij stopte met schermen omdat ze zich niet langer veilig voelde en aanranding door coaches niet aangepakt werd.

Ik zeg niet dat dit een probleem is in het Nederlandse schermen. Eerlijk gezegd weet ik het niet. En dat is het probleem. Als gemeenschap zouden we dat moeten weten. Het is te belangrijk om je ogen voor te sluiten. In 2017 rapporteerde de commissie de Vries[1] dat 1 op de 7 mensen in de sportwereld te maken heeft gehad met seksueel overschrijdend gedrag. Volgens die aantallen is het wel heel onwaarschijnlijk dat zoiets nooit gebeurd bij schermen of in onze club. Sterker nog, het probleem is bij schermen misschien nog wel groter.

The Fencing Coach[2] heeft afgelopen jaar een zeer sterk driedelig blog geschreven over het onderwerp. Zeker een aanrader. Hij heeft vragenlijstonderzoek gedaan onder vrouwen binnen het schermen in de VS. De resultaten waren als volgt:

Bijna 60% van alle respondenten kende iemand die lastig gevallen of aangerand was. Eenzelfde percentage was zelf ooit lastig gevallen of aangerand. Overigens zijn niet alleen vrouwen het slachtoffer. In de leeftijdsgroep tussen 16 en 20 zijn 30% van de slachtoffers jongens en boven de 20 is 16% man.¹

Het stereotype beeld is een oudere mannelijke coach die zich vergrijpt aan kleine meisjes. Dit is niet voor niets een stereotype, maar het probleem is breder. De verhalen op het blog van The Fencing Coach geven aan dat scheidsrechters lastig gevallen worden door andere scheidsrechters en coaches. Schermers maken ongepaste opmerkingen naar andere schermers. Het is een lange lijst.

Wanneer de vrouwen gevraagd werd wat ze zouden doen als ze lastig gevallen of aangerand werden, zeiden de meesten dat ze niet zouden weten wat ze zouden doen. De meesten hadden weinig tot geen vertrouwen in officiële instanties. Waarom zouden ze? Wat hadden die instanties tot nu toe gedaan? De meeste vrouwen zouden naar hun vrienden gaan. Een belangrijk punt: veel vrouwen waren bang voor repercussies als ze wel melding zouden maken. Persoonlijke gevolgen, maar ook wilden ze de reputatie van het team beschermen of zelfs de schermgemeenschap.

Even twijfelde ik, moet ik dit wel op onze website schrijven? De website is immers ons uithangbord om nieuwe mensen te enthousiasmeren voor schermen en onze club. Het antwoord was eigenlijk meteen: ja, natuurlijk! Zelfcensuur en stilte maakt het alleen maar moeilijker voor iedereen die te maken heeft gehad met grensoverschrijdend gedrag. Om de vicieuze cirkel te doorbreken is openheid noodzakelijk. Als club moeten we deze discussie aangaan en niet wachten tot er een incident plaatsvindt. Zoals The Fencing Coach schrijft: De last weegt op de schouders van de slachtoffers. Zij moeten naar voren treden. Er is angst voor repercussies; maar als gemeenschap kunnen we het makkelijker maken om klachten gehoord te maken door duidelijk opties te geven en ondersteuning te bieden.

Heb je vragen over dit onderwerp, of heeft iemand van onze club iets gezegd of gedaan dat ongepast was en wil je daar melding van maken, dan kun je altijd een van de coaches of iemand van het bestuur benaderen. Mocht je liever een onafhankelijk persoon van de Radboud Universiteit spreken dan kan dat via https://www.ru.nl/rsc/vm/zoeken/@1129957/vertrouwenspersonen-ongewenst-gedrag/.

[1] https://www.allesoversport.nl/artikel/eksueel-grensoverschrijdend-gedrag-in-de-sport-feiten-en-fabels/

[2] https://thefencingcoach.com/2018/03/05/regarding-sexual-harassment-and-assault-in-fencing-part-i-not-in-our-sport/